Βέροια, 4-3-2013

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Ο νέος πειθαρχικός κώδικας των Δημοσίων Υπαλλήλων που τέθηκε σε ισχύ τον Δεκέμβριο του 2012, προβλέπει αργία-διαθεσιμότητα σε υπάλληλο, πριν ακόμη τελεσιδικήσει μια πειθαρχική απόφαση.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι με μια απλή καταγγελία, οποιουδήποτε εναντίον του εκπαιδευτικού(Δημοσίου Υπαλλήλου) ο υπάλληλος θα τίθεται σε αργία.

Το πειθαρχικό αυτό μέτρο, θεωρείται από το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των εκπαιδευτικών απαράδεκτο και αντιδεοντολογικό και έξω από κάθε έννοια δικαίου, αφού καταργεί στην ουσία το συνταγματικό τεκμήριο της αθωότητας που προβλέπει ότι «ουδείς ένοχος μέχρι αποδείξεως τουναντίον».

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Η Υποπαράγραφος Ζ3. Αργία στο πλαίσιο της Πειθαρχικής και Ποινικής Διαδικασίας του Ν. 4093/2012, η οποία προβλέπει την επιβολή της ποινής της αργίας στους Δημοσίους Πολιτικούς Διοικητικούς Υπαλλήλους και στους Υπαλλήλους Ν.Π.Δ.Δ., παραβιάζει κατάφορα το τεκμήριο της αθωότητας και την αρχή της ίσης μεταχείρισης, στρέφεται δηλαδή εναντίον κάθε κανόνα δικαίου και γενικότερα στιγματίζει τον υπάλληλο με τη λήψη σε βάρος του ιδιαίτερα δυσμενών διοικητικών μέτρων, πριν τη λήψη απόφασης επί της κατηγορίας που τον βαρύνει, προσβάλλοντας ταυτόχρονα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Πιο συγκεκριμένα στην Υποπαράγραφο Ζ3, σε καμία από τις περιπτώσεις που αναφέρονται στις παραγράφους 1α-1δ, δε γίνεται λόγος για οριστικές δικαστικές αποφάσεις που να επιβεβαιώνουν την ενοχή του κατηγορούμενου υπαλλήλου, αλλά ούτε εξετάζεται πουθενά και η ύπαρξη ενδεχόμενης συνάφειας της κατηγορίας με το αντικείμενο εργασίας του υπαλλήλου. Μπορεί δηλαδή οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος να τεθεί αυτοδικαίως σε αργία μόνο και μόνο επειδή εκκρεμεί εις βάρος του μια δικαστική απόφαση, που όμως αφορά αποκλειστικά την ιδιωτική του ζωή και ουδόλως σχετίζεται ή επηρεάζει το αντικείμενο εργασίας του. Επίσης, πώς προλαμβάνει ο νόμος τις περιπτώσεις πολιτών που ιδιοτελώς καταγγέλλουν και αιτούνται την εργασιακή αργία των αντίδικών τους, προκειμένου να τους επιβαρύνουν για δικό τους όφελος;

Αντίστοιχες διαπιστώσεις ισχύουν και για την παράγραφο 1ε, όπου η επιβολή της ίδιας ποινής, χωρίς να προϋποθέτει και πάλι την ολοκλήρωση των πειθαρχικών διαδικασιών, εξισώνει στην ουσία τον υπάλληλο που ζημιώνει το ελληνικό δημόσιο από υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος προς ίδιον όφελος και τον υπάλληλο εκείνον που κατηγορείται για ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι σε πολίτη κατά την υπηρεσία του, με τον υπάλληλο που έχει οποιαδήποτε δικαστική διένεξη με τρίτον για λόγους άσχετους παντελώς με την υπηρεσία του και τα καθήκοντά του.
Ειδικότερα για την παράγραφο 1ε κρίνεται σκόπιμο να δοθούν περαιτέρω διευκρινήσεις και για τα παραπτώματα των περιπτώσεων ε' και κθ' του αρ.107 του Ν. 4057/2012, στα οποία παραπέμπει ο Ν. 4093/2012, και τα οποία δεν προσδιορίζουν τι νοείται ως "αναξιοπρεπής ή ανάρμοστη ή ανάξια συμπεριφορά για υπάλληλο εντός ή εκτός υπηρεσίας" (αρ.107 ε'), ή εξισώνουν την "ανάρμοστη συμπεριφορά" υπαλλήλου προς τους πολίτες με άλλα εξαιρετικά σοβαρά πειθαρχικά παραπτώματα (αρ.117, παρ.4α), επιβάλλοντας σε όλους ανεξαιρέτως τους δημοσίους υπαλλήλους την ποινή της αργίας, και πάλι χωρίς τελεσίδικη δικαστική απόφαση.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Θα πρέπει, κατά την άποψή μας, αφενός να δηλώνεται ρητά πως οι αποφάσεις των Πειθαρχικών Συμβουλίων θα επιφυλάσσονται μέχρι την τελεσιδικία των πολιτικών και ποινικών δικαστηρίων, και αφετέρου θα πρέπει να αποκλειστούν οι υπάλληλοι εκείνοι, εις βάρος των οποίων εκκρεμούν δικαστικές αποφάσεις που αφορούν στην ιδιωτική τους ζωή και ουδεμία συνάφεια έχουν με το αντικείμενο εργασίας τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η Πολιτεία με τις παρούσες διατάξεις υποπίπτει σε κατάφορη παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αλήθεια είναι ότι τόσο ο Ν. 4057/2012 όσο και ο Ν. 4093/2012 καταστρατηγούν θεμελιώδη δικαιώματα του διωκομένου και καταπατούν το θεσμό της δίκαιης δίκης και της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας, καθώς είναι κοινή πείρα ότι δείκτης του πραγματικού εκδημοκρατισμού μιας κοινωνίας είναι η θωράκιση του κατηγορουμένου και η παροχή νομικών όπλων που θα του δώσουν τη δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του από την κατηγορία που του αποδίδεται.

Κλείνοντας θεωρούμε ότι οι διώξεις, αλλά και η αυτοδίκαιη αργία αποτελούν πράξεις αυταρχικές και αντιδημοκρατικές που στην ουσία καταστρατηγούν το ρόλο του αιρετού, ως εκλεγμένου μέλους - εκπροσώπου των εργαζομένων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια και ενδεχομένως να συνδέονται με το γενικότερο κλίμα εκφοβισμού και τρομοκράτησης που επιχειρείται με τις ακολουθούμενες πολιτικές (πειθαρχικό, αξιολόγηση) με σκοπό και στόχο την πλήρη κατάργηση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του κλάδου.

ΟΙ ΑΙΡΕΤΟΙ ΤΟΥ ΠΥΣΠΕ ΗΜΑΘΙΑΣ